ต้นไม้แห่งการเฝ้าคอย

“ต้นไม้แห่งการเฝ้าคอย”

ต้นไม้ต้นนี้ที่ปลูกไว้

เมื่อวันเธอจากไปไกลลับห่าง

เปรียบเสมือนสัญลักษณ์สลักวาง

แทนตัวต่างระหว่างวันการรอคอย

แทนดวงใจแห่งฉันอันมั่นคง

ฝังรากลงทีละนิดทีละน้อย

ความคิดถึงดั่งต้นตอก่อรูปรอย

ความห่วงใยก็ค่อยๆ ทยอยตาม

เพราะต้นไม้กับดวงใจก็คล้ายกัน

แต่ละคืนแต่ละวันอันก้าวข้าม

เฉกเช่นรักที่สะสมทุกโมงยาม

เติบโตตามใหญ่ยืนเพื่อรื่นรมย์

จะรอคอยเธออยู่คู่ต้นไม้

ยิ่งนานวันยิ่งห่างไกลยิ่งไม่ล้ม

รากคือรักที่ลงหลักปักใจจม

ความห่วงใยบวกผสมคือร่มใบ

ความคิดถึงเปรียบประหนึ่งการเติบโต

ยิ่งห่างหายยิ่งไกลโขยิ่งโตใหญ่

ยิ่งนานวันยิ่งคิดถึงซึ่งมากมาย

กว่าจะกลับเจ้าต้นไม้ยิ่งใหญ่ยืน

ชโลมรดน้ำพรมชมดูแล

ไม่เคยเฉยเชือนแชแปรเป็นอื่น

รักต้นไม้เหมือนดวงใจไม่คลายคืน

รอวันชื่นเธอทวนหวนกลับมา

เอาต้นไม้เป็นหลักปกปักทรวง

ทั้งคิดถึงทั้งเป็นห่วงหวงหนักหนา

คือใจมั่นไม่รวนเรรอเวลา

จึงรักษาต้นไม้ไว้คอยวัน

เพราะนี่คืออนุสรณ์การคอยรอ

นับวันมีแต่เติมต่อก่อใจฉัน

เมื่อเพลงลาบรรเลงจบเราพบกัน

ต้นไม้นั้นจะบอกเล่าการเฝ้าคอย